Wednesday, October 7, 2009

My Cries (part 2) @ 10/07/2009 10:42:00 PM

Nakuha ko ang results namin kanina, hindi ko alam kung dapat maging masaya ako or malungkot. Ang hirap, nahihirapan nako. pagod na pagod nako sa nangyayari sa buhay ko. wala nakong ginawa kundi mag computer, umasang magkaron ako ng kaginhawaan sa buhay.
Gabi gabi ako kung magdasal, naiiyak na nga kung minsan, sa sobrang bigat ng dinadala ko. Nakakapagod na din umiyak minsan. Eto pa, dumating ang araw, o gabi, na nagdasal akong Sana may makaintindi sa nararamdaman ko. Hindi kasi sila ang nasa katayuan ko kaya akala nila madali lahat. Well, it isn't!

Madali kasing sabihing, kaya yan! kaya yan! pero ang hirap gawin.. Pinipilit kong ibalik ang dating ako, ngunit hindi ko magawa. Nahihirapan ako. Halos mabiyak ang puso ko sa sakit ng nararamdaman ko. Kapag nagsisimba ako, isa lhan ang dasal ko, pnpigilan ko pa ang patak ng luha ko kaya minsan, hindi ko na tinatapos yung dasal ko, umuupo na agad ako para hindi ako maiyak. Binabawi ko nalang kapag matutulog nako.

Ako, hindi ako magaling, hindi ako matalino. inaamin ko yun. tamad ako at parang walang pananaw sa buhay. Pero, hindi naman ako nahihirapan dati. Kung sana hindi ako napunta sa ibang bansa, baka ngayon, kasabayan ko na yung mga kaklase ko datee, mga 2nd-yr college na ngayon. biruin mo yun? 2years akong umulit? Ang tindi.

Ang nakakatawa pa dun, bumagsak pako sa dalawang subjects ko... at hindi lhan basta subject, dating paborito ko pa. Chemistry. gustong gusto ko dati ang Chem, pasado nga ako palagi dun eh, pero ngayon, un ang pinaka mababa ko. bakit kamo? isa lhan ang dahilan. Hindi nako interesado.

Kilala ko ang sarili ko, hindi ako natututo pag hindi ako iteresado. Mabilis naman ako maging ok sa isang bagay, kung masaya ako eh.. Simula ng mapunta ako dito, puro reklamo nalang ang lumalabas sa bibig ko. Sana hindi nalang ako napunta dito. Sana lang... Pero ano magagawa ko? Mas malaki kikitain ng mga magulang ko dito eh.. kaya dito sila. Uo nga magkakasama sama kami pero..... ayoko na lang magsalita. makakasakit nako.

Madami akong alam na hindi ko masabi, dahil ito'y tiyak na nakakasakit. Ang haba ng aking blog ngayon, pero eto nalang ang paraan na alam ko para ilabas ang sama ng loob ko. tinatagalog ko na lang nga para hindi na mabasa ng mga kaibigan ko na taga ibang bansa...

Dito ko nasisimulang mamiss si ninang ellen. Wala na kasi akong "kakampi". kumbaga, pag naiiyak nako, siya lhan makakaalam kung bakit. Siya nalang din nasasabihan ko, at siya lhan nakakakita ng tunay na AKO, maliban sa mga kaibigan ko...

Madaming dahilan kung bakit ko gustong bumalik ng pinas. dun kasi, masaya ako. sobrang saya, although may mga nakakainis na tao (hindi naman mawawala yun), pero atlis nakakapag focus ako sa mga bagay-bagay. Napapansin nga ng isa s TAONG KILALANG KILALA NA AKO, ang mga kwento ko, palaging may hinanakit. Kung mapapansin, halatang malaki ang aking pinagbago, pero hindi ko alam kung bakit. sisisihin ko ba ang aking sarili, kung sadjang ako'y lubhang nahihirapan?

Pagpasensyahan na lang sana pero, wala nakong magawa. Hinihintay ko na lang dumating yung araw na, maging masaya naman ako sa buhay ko at makita ulit ang direksyon na gusto kong tahakin. May gusto akong marating, ngunit hindi ko magawa dahil "sa kanila"... malaki nako. alam ko na yung gusto ko, at kung ano man ang gawin ko, alam ko ang consequences. Sana, hayaan nalang nila ako maging masaya.

Hindi ko masyado masabi lahat kasi hahaba eh. next time nalang ulet. madaming parts to. nobela na nga kung pagsasama samahin eh. sa dami ng dahilan ng aking gabi-gabing pag iyak?

If they only know, how it feels like...

(hindi kasi nila alam kasi akala nila masaya basta nag aaral. well, NO. masayang mag-aral kung nag eenjoy, hindi dahil kelangan mmo mag aral dahil lalaki ang pera mo. I dont care naman sa pera eh,, kaya nalang ako naghahangad ng pera dahil, un ang pambibili ko ng kasiyahan. Hindi naman ako masaya ngayon eh. Never. If alam lhan tlaga...

Goodnight. :(

Wednesday, October 7, 2009

My Cries (part 2) @ 10/07/2009 10:42:00 PM

Nakuha ko ang results namin kanina, hindi ko alam kung dapat maging masaya ako or malungkot. Ang hirap, nahihirapan nako. pagod na pagod nako sa nangyayari sa buhay ko. wala nakong ginawa kundi mag computer, umasang magkaron ako ng kaginhawaan sa buhay.
Gabi gabi ako kung magdasal, naiiyak na nga kung minsan, sa sobrang bigat ng dinadala ko. Nakakapagod na din umiyak minsan. Eto pa, dumating ang araw, o gabi, na nagdasal akong Sana may makaintindi sa nararamdaman ko. Hindi kasi sila ang nasa katayuan ko kaya akala nila madali lahat. Well, it isn't!

Madali kasing sabihing, kaya yan! kaya yan! pero ang hirap gawin.. Pinipilit kong ibalik ang dating ako, ngunit hindi ko magawa. Nahihirapan ako. Halos mabiyak ang puso ko sa sakit ng nararamdaman ko. Kapag nagsisimba ako, isa lhan ang dasal ko, pnpigilan ko pa ang patak ng luha ko kaya minsan, hindi ko na tinatapos yung dasal ko, umuupo na agad ako para hindi ako maiyak. Binabawi ko nalang kapag matutulog nako.

Ako, hindi ako magaling, hindi ako matalino. inaamin ko yun. tamad ako at parang walang pananaw sa buhay. Pero, hindi naman ako nahihirapan dati. Kung sana hindi ako napunta sa ibang bansa, baka ngayon, kasabayan ko na yung mga kaklase ko datee, mga 2nd-yr college na ngayon. biruin mo yun? 2years akong umulit? Ang tindi.

Ang nakakatawa pa dun, bumagsak pako sa dalawang subjects ko... at hindi lhan basta subject, dating paborito ko pa. Chemistry. gustong gusto ko dati ang Chem, pasado nga ako palagi dun eh, pero ngayon, un ang pinaka mababa ko. bakit kamo? isa lhan ang dahilan. Hindi nako interesado.

Kilala ko ang sarili ko, hindi ako natututo pag hindi ako iteresado. Mabilis naman ako maging ok sa isang bagay, kung masaya ako eh.. Simula ng mapunta ako dito, puro reklamo nalang ang lumalabas sa bibig ko. Sana hindi nalang ako napunta dito. Sana lang... Pero ano magagawa ko? Mas malaki kikitain ng mga magulang ko dito eh.. kaya dito sila. Uo nga magkakasama sama kami pero..... ayoko na lang magsalita. makakasakit nako.

Madami akong alam na hindi ko masabi, dahil ito'y tiyak na nakakasakit. Ang haba ng aking blog ngayon, pero eto nalang ang paraan na alam ko para ilabas ang sama ng loob ko. tinatagalog ko na lang nga para hindi na mabasa ng mga kaibigan ko na taga ibang bansa...

Dito ko nasisimulang mamiss si ninang ellen. Wala na kasi akong "kakampi". kumbaga, pag naiiyak nako, siya lhan makakaalam kung bakit. Siya nalang din nasasabihan ko, at siya lhan nakakakita ng tunay na AKO, maliban sa mga kaibigan ko...

Madaming dahilan kung bakit ko gustong bumalik ng pinas. dun kasi, masaya ako. sobrang saya, although may mga nakakainis na tao (hindi naman mawawala yun), pero atlis nakakapag focus ako sa mga bagay-bagay. Napapansin nga ng isa s TAONG KILALANG KILALA NA AKO, ang mga kwento ko, palaging may hinanakit. Kung mapapansin, halatang malaki ang aking pinagbago, pero hindi ko alam kung bakit. sisisihin ko ba ang aking sarili, kung sadjang ako'y lubhang nahihirapan?

Pagpasensyahan na lang sana pero, wala nakong magawa. Hinihintay ko na lang dumating yung araw na, maging masaya naman ako sa buhay ko at makita ulit ang direksyon na gusto kong tahakin. May gusto akong marating, ngunit hindi ko magawa dahil "sa kanila"... malaki nako. alam ko na yung gusto ko, at kung ano man ang gawin ko, alam ko ang consequences. Sana, hayaan nalang nila ako maging masaya.

Hindi ko masyado masabi lahat kasi hahaba eh. next time nalang ulet. madaming parts to. nobela na nga kung pagsasama samahin eh. sa dami ng dahilan ng aking gabi-gabing pag iyak?

If they only know, how it feels like...

(hindi kasi nila alam kasi akala nila masaya basta nag aaral. well, NO. masayang mag-aral kung nag eenjoy, hindi dahil kelangan mmo mag aral dahil lalaki ang pera mo. I dont care naman sa pera eh,, kaya nalang ako naghahangad ng pera dahil, un ang pambibili ko ng kasiyahan. Hindi naman ako masaya ngayon eh. Never. If alam lhan tlaga...

Goodnight. :(